مسافر

به نام بخشنده ی بزرگ، داور بر حق

یک.
مسافری را در نظر بگیرید که  چند ماه آینده عازم کانادا باشد. او در این مدت برخی کارها که برایش مقدور باشد و یا حتی از برخی دلخواسته هایش صرف نظر می کند. به عنوان مثال بجای خریدن یک کولر یه یک پنکه اکتفا می کند و یا هزینه ی یک دوچرخه ی خوب را ذخیره میکند برای کانادا. به جای خریدن یک سیستم رایانه ی خوب به خریدن یک لپ تاب اکتفا می کند .بسته به دیدگاه و هدفش  راجع به ازدواج، ازعاشق شدن و دلبسته ی کسی شدن پرهیز می کند و تلاش می کند تا دلبستگی های کمتری در ایران به جای بگذارد و یا تلاش بیترشی برای یافتن نیمه ی گمشده ی خویش می کند. و ...
هر چه زمان پرواز نزدیک تر میشود این گونه اقدامات مسافر بیشتر تجلی می کنند.

دو
چه تفاوتی بین نحوه ی زندگی من که به ابدیت اعتقادی ندارم و تو که معتقد هستی وجود دارد؟
چندی پیش پرسش دوست خوبم احسان مرا به فکر فرو برد: که واقعا چه تفاوتی هست؟

سه
در پی پست ساسوشا و گفتگویی که به دنبال آن راجع به تجمل و معنای آن و پرهیز از تجمل گرایی  شکل گرفت به این فکر فرو رفتم که آیا این درست است که انسان در صورت توانایی ،هرچه که دوست داشت را بخرد؟ به عنوان مثال اگر شما پول داشته باشید یک ساعت به قیمت یک زانتیا روی دست خود می بندید؟

چهار
اگر بپذیریم که ابدیتی وجود دارد و ما مسافری در این دنیا هستیم که تاریخ پروازش مشخص نیست وهر لحظه باید آمادگی سفر داشته باشیم، کیفیت زندگی کردن انسان بسیار متفاوت خواهد بود. سخنی از حضرت امیر (ع) در ذهنم بدین مضمون هست که می گوید:
چنان امید به زندگی داشته باش که هزاران سال قرار است زندگی کنی و آن چنان نماز بخوان که گویی آخرین نمازت خواهد بود.
همچنین اگر بپذیریم که مسافر هستیم، از کاخ نشینی ها و بسیاری دلخواسته ها صرف نظر خواهیم کرد و به اقداماتی می پردازیم که در راستای سفر باشد.

هرچه گفتیم جز حکایت دوست

در همه عمر از آن پشیمانیم...

سعدی علیه الرحمه